Aslında ara sıra of, puf, yeter diye sıkılsam da severek içinde yaşadığım bu hızlı hayat.
Geriye baktığımda genel olarak gördüğüm şey: ders, biraz daha ders, çok çok daha ders...
Ama aslında aralarda çok güzel anılar gizli. Sadece bazen bakmasını bilmiyor insan. Öyle bunalıyor ki bazen ruhum, gördüğüm tek şey tekdüze yaşamaya bile değmeyecek basit bir hayat oluyor. Bu bunaltıcı ruh hali günler, saatler ya da sadece birkaç dakika sürebiliyor. Sonra bir silkeleniyorum.
"Ne yapıyorum ben? Ne kadar saçma düşünüyorum böyle!" demeye başlıyorum. Tabii içimden.
Çünkü aklıma birer birer hayatımda olduğu için her gün varlığına binlerce kez şükretmem gereken muhteşem şeyler geliyor.
